ERİKLER HAREKETİ

la gecenin bu vakti nerden hatırladım bilmiyorum ama en uyuz olduğum şeylerden birisi sırt çantası taşıyamamak. lisede bıraktım okula çanta götürmeyi, sonra bir dahada o çanta bu sırtla kavuşamadı. yani interrail yaptık o ayrı , ozaman ninja kaplumbağ gibi geziyordum, ama mesela istanbulda yillar var belkide sırt çantası sırtımda sokağa çıkmıyorum. neden mi ? bende bu cevabını bilmediğim soru için , uğur dündar ile konuştum. abi bu sonun çözersen sen çözersin dedim, yok efecim ben şu aralar götümdeki beyaz kılları siyaha boyamakla meşgulüm, yaşımı göstermemem gerek dedi. dedim kolay gelsin uğur abi. efendim ne zaman sırtımda bir çanta ile ya da elimde bir poşetle sokağa çıksam, birisi yanıma gelip, kulağıma eğilip usulca naber lan çocuk, ne çanta mal gibi olmussun diyecek zannediyorum. hay allahım ya, sırf bu yüzden laptopumu eve hapsediyorum. oysa ne güzel olur , alsam onuda yanıma , starbuckslar bizim. olamıyor ama malesef. bu bünye bunu kaldıramıyor. üzülüyorum. nerede ne zaman sırt cantası sırtında, ayakkabıları spor, pantolonu bol , kendince havalı bir insan görsem içimde bir yerler sızlıyor sanki. yanına gidip, mal gibi olmuşsun demek istiyorum ama onuda yapamıyorum. hatta itiraf ediyorum, üniversite 1 sanırım gidip sırf daha iyi olacağını düşündüğüm için yandan askılı bir çantaya dünya para vermiştim. la bari okulu bırakıp postacı olaydım. belki kapılar iki kere çalarım , iş çıkardı. neyse işte benim küçük dünyam için bu kadar mutsuzluk çok fazla lan. bir gün beni bir yerde sırtımda çantam ile görürseniz, yanıma gelip çok güzel olmuş diyin.